Wij verwonden ons nog steeds aan de scherven uit onze opvoeding, de patronen en angsten die we van onze ouders hebben meegekregen.
Veel cliënten die bij mij komen, hebben hun leven goed ingericht. Ze functioneren, zijn verantwoordelijk, zorgzaam, succesvol. En toch wringt er iets. Ze voelen zich nooit écht vrij, staan altijd 'aan', of herkennen zichzelf niet meer in hun eigen reacties – vooral richting hun kinderen of partner.
Wat vaak blijkt: ze dragen meer mee uit hun opvoeding dan ze dachten. Niet altijd grote trauma’s, al komen die ook voor, maar juist de subtiele patronen van aanpassen, inslikken, verantwoordelijk zijn. Ze lopen en verwonden zich, vaak onbewust, nog steeds op de scherven van hun ouders.
We worden allemaal geboren in een systeem dat ouder is dan wijzelf. Onze ouders, hoe liefdevol ook, dragen hun eigen geschiedenis met zich mee: oorlog, schaamte, angst, overleving, vermoeidheid. Wat zij niet hebben kunnen verwerken, drukken ze vaak onbedoeld door in hun kinderen.
Dat doen ze niet uit onwil. Ze doen het omdat ze niet anders konden.
Als kind voel je die scherven haarfijn aan. Je leert:
“Wees niet lastig, trek je terug, stil zijn, zorg dat je de rust van je zieke vader of moeder niet onderbreekt, niet boos worden, maak geen ruzie en wees degene die de boel bij elkaar houdt.”
Dat gedrag helpt je als kind, maar vormt zich tot patronen die je later kunnen beperken. Wat je dan feitelijk doet, is leven op de scherven van je ouders. Je past je gedrag aan. Hun pijn is onbewust jouw pijn. En je wordt zo iemand die zich klein maakt, of overpresteert, conflicten vermijdt omdat dat ooit de veilige weg was.
En terwijl je verder leeft, strooi je vaak onbedoeld je eigen scherven voor je uit. Scherven waar jouw kinderen dan weer overheen lopen.
Volgens Bessel van der Kolk (“Traumasporen”) zitten veel van onze trauma’s niet in woorden, maar in het lichaam. De spanning die we als kind niet konden uiten, zit nog steeds vast in ons systeem.
“Je kunt je verstand gebruiken om dingen te begrijpen, maar je lichaam blijft reageren alsof het nog steeds in gevaar is.”
–Bessel van der Kolk
Gabor Maté (“Wanneer je lichaam nee zegt”) wijst erop dat trauma ontstaat wanneer we pijn ervaren, maar daarin alleen staan.
“Kinderen raken niet getraumatiseerd door pijn, maar doordat ze alleen zijn met hun pijn.”
–Gabor Maté
In regressietherapie wordt dat pijnlijk zichtbaar: het is niet het moment zelf dat het trauma vormt, maar de eenzaamheid en onveiligheid erbij.
Het zijn terugkerende frustraties zegt ze. Ze voelde zich op haar werk voortdurend voorbij gelopen, deed veel, maar kreeg weinig erkenning. Thuis raakte ze snel geïrriteerd als haar kinderen druk waren.
“Ik wil rust,” zei ze. “Maar ik voel me schuldig als ik dat van hen vraag.”
In regressietherapie kwamen we bij haar jeugd. Haar vader kwam dagelijks uitgeput thuis van zijn werk. In huis moest het stil zijn. Geen lawaai, geen kinderstemmen in de woonkamer. “Vader is moe,” was de onuitgesproken regel.
Op een dag kwam ze als kleuter zingend binnen. Haar vader zuchtte: “Doe normaal, je maakt me gek.”
Die ervaring sloeg zich vast in haar lijf. De boodschap was: als jij aanwezig bent, veroorzaak je overlast. Ze leerde zich aanpassen. Haar spontaniteit werd iets om zich voor te schamen.
Als volwassene voelde ze zich steeds ‘te veel’. Ze stelde geen grenzen, liet anderen profiteren van haar werk, en werd boos op haar kinderen als die wél spontaan en luid waren.
Pas toen ze deze oude pijn begon te herkennen en met mededogen tegemoet trad kon ze zichzelf toestaan om ruimte in te nemen.
Wat je niet heelt, geef je door. Dat is confronterend. Maar het is geen reden tot schuld het is een uitnodiging tot bewustzijn.
“Als je het lijden van je ouders begrijpt, zal je zien dat zij geen andere keus hadden dan doen wat ze deden.”
– Thich Nhat Hanh
Vergeving begint met zien. Met begrijpen waar iemand vandaan komt. Niet om goed te praten, maar om de pijn niet verder te dragen.
“Mededogen is het vermogen om lijden te begrijpen, ook als dat lijden je pijn heeft gedaan.”
– Thich Nhat Hanh
Als je met vriendelijkheid naar je eigen geschiedenis kunt kijken, ontstaat er ruimte. Niet alleen in jou, maar ook in je relaties. Dan hoef je niet meer te vechten tegen je ouders of tegen jezelf. Je hoeft alleen nog te voelen wat er gevoeld wil worden – en dát is bevrijdend.
Kinderen leren van wie je bént, niet van wat je zegt.
Als jij je aanpast, leren zij dat ook. Als jij je eigen grenzen niet voelt, nemen zij die over. Als jij jezelf geen ruimte geeft, nemen zij minder plek in dan ze verdienen.
Daarom is zelfonderzoek geen luxe, maar een daad van liefde. Voor jezelf én je kinderen.
“Als je jezelf bevrijdt van je verleden, bevrijd je ook je kinderen.”
De patronen van gisteren hoeven geen toekomst te worden. Jij kunt de cirkel doorbreken, niet door te forceren maar door te verzachten.
Door te vergeven waar je vandaan komt.
Door met mededogen te kijken naar jezelf.
En door je eigen scherven stukje bij beetje op te ruimen.
Wat jij heelt, hoeven jouw kinderen niet te dragen. En zo vereffen je niet alleen je eigen pad – maar maak je dat van hen zachter.
In regressietherapie krijg je toegang tot de lagen waar woorden tekort schieten. Via beelden, gevoelens en lichaamsgeheugen keren we terug naar de momenten waarin jouw overtuigingen zijn ontstaan. Je voelt opnieuw, maar deze keer met begeleiding. Met een volwassen bewustzijn. En met ruimte voor troost, verwerking en inzicht.
Je leert jezelf zien zonder oordeel, je geschiedenis erkennen met vriendelijkheid en de patronen loslaten die niet van jou zijn. De meeste cliënten ervaren na een paar sessies al verandering: meer rust, zelfvertrouwen en innerlijke helderheid.
Cliënten kiezen mij omdat ze niet op zoek zijn naar symptoombestrijding. Vaak hebben ze al hulp gezocht bij andere behandelaars. Ze willen diepgaand werken. Geen zweverigheid, maar wel ruimte voor intuïtie, stilte, diepgang.
Mijn werkwijze is stevig, afgestemd en vriendelijk. Ik werk met hoofd, hart en lichaam.
“Ik heb geleerd om liefdevol los te laten en om op een positieve manier afscheid te nemen van alles wat mij niet dient”
– review op wutah.nl
Als je merkt dat de pijn van je beschadigingen uit je verleden je leven beheerst, is het tijd om hierin verandering te brengen. Wil je ontdekken hoe coaching en regressietherapie je kunnen helpen om met vriendelijkheid en mededogen meer rust en balans te ervaren? Neem vrijblijvend contact op.
Een van mijn cliënten beschreef haar ervaring als volgt:
"Ik merk dat ik meer in balans ben, mijn aandacht en energie beter weet te verdelen en me richt op wat echt belangrijk is."
Zit jij in een spagaat en voel jij je overbelast en ervaar je mentale druk? Heb je het idee dat de oorzaken dieper liggen? Herken jij je in wat ik in deze blog heb geschreven? Zou je daar stappen in willen zetten. Ik kan je helpen de balans terug te vinden en te behouden.. Meld je dan nu aan door je gegevens achter te laten op het contactformulier en ik neem binnen 24 uur contact met je op, om jou passend te ondersteunen.
Ik ben Walter Keyner, Coach en Hypnose- en regressietherapeut bij Wutah in Gouda
De meeste mensen dragen schoenen aan hun voeten. De schoenen dragen jou kun je ook zeggen...
Meer lezenLicht reizen, kan dat? En hoe doe je dat dan. Leven is reizen. Hoe jij van zwaar of van licht reizen? Heb je er wel eens bij stilgestaan..
Meer lezen